Zmiana paradygmatu bezpieczeństwa
Model zabezpieczeń IT przez lata opierał się na założeniu, że to, co znajduje się wewnątrz firmowej sieci, jest bezpieczne, a zagrożenia pochodzą głównie z zewnątrz. Firewall oddzielał chronioną infrastrukturę od niepewnego internetu, a raz uwierzytelniony użytkownik zyskiwał szeroki dostęp do zasobów. Ten schemat przestał działać, gdy praca przeniosła się poza biuro, dane zaczęły być przechowywane w chmurze, a urządzenia firmowe i prywatne zaczęły się mieszać.
W nowej rzeczywistości zaufanie do „wnętrza” systemu nie wystarcza. Zdalni pracownicy logują się z różnych lokalizacji, przez sieci publiczne, na urządzeniach, które nie zawsze podlegają centralnemu zarządzaniu. Dane przepływają pomiędzy aplikacjami SaaS, platformami chmurowymi i prywatnymi serwerami. W tym środowisku klasyczne podejście do bezpieczeństwa traci sens.
Na czym polega model zero trust?
Zero trust opiera się na prostym założeniu: nie ufaj nikomu i niczemu, zanim nie zostanie to jednoznacznie zweryfikowane. Nieważne, czy użytkownik znajduje się w siedzibie firmy, czy łączy się zdalnie. Każdy dostęp do danych, aplikacji czy usług wymaga ponownego uwierzytelnienia, autoryzacji i ciągłej kontroli.
To podejście eliminuje domyślne zaufanie do sieci wewnętrznej. Każde żądanie traktowane jest jako potencjalne zagrożenie, a bezpieczeństwo staje się procesem dynamicznym, a nie statycznym zestawem reguł. Model zakłada ciągłą analizę kontekstu — lokalizacji użytkownika, stanu urządzenia, zachowania, poziomu ryzyka.
Mobilna praca wymusza inne podejście
W środowisku pracy zdalnej klasyczne zabezpieczenia perymetryczne są nieskuteczne. Użytkownicy pracują spoza kontrolowanej infrastruktury, często korzystając z wielu aplikacji działających w różnych środowiskach. Pracownik, który w jednej chwili korzysta z korporacyjnego laptopa, a za chwilę sięga po prywatny smartfon, staje się punktem krytycznym w systemie bezpieczeństwa.
Zero trust odpowiada na ten problem, bo nie polega na lokalizacji, lecz na tożsamości i kontekście działania. Umożliwia elastyczny dostęp do zasobów przy jednoczesnym ograniczeniu ryzyka. Pracownik może pracować z dowolnego miejsca, ale każda jego akcja jest oceniana w czasie rzeczywistym pod względem potencjalnego zagrożenia.
Czy zero trust to tylko chwilowa moda?
Popularność tego modelu wzrosła po pandemii, kiedy wiele firm musiało w krótkim czasie umożliwić pracę zdalną i rozproszone zarządzanie zespołami. Pojawiły się nowe narzędzia, strategie wdrażania i usługi wspierające ten model. Jednak zero trust nie jest chwilowym trendem — to odpowiedź na trwałą zmianę sposobu pracy i przetwarzania danych.
Zmienia się nie tylko miejsce wykonywania pracy, ale i architektura firmowych systemów. Coraz więcej firm korzysta z rozwiązań wielochmurowych, mikrousług, aplikacji zewnętrznych. W tym krajobrazie model oparty na ciągłym zaufaniu po jednorazowym logowaniu jest zwyczajnie przestarzały. Zero trust wpisuje się w rzeczywiste potrzeby nowoczesnych organizacji.
Wdrożenie wymaga strategii, nie tylko technologii
Choć rynek oferuje wiele narzędzi zgodnych z założeniami modelu zero trust, samo wdrożenie technologii nie wystarcza. To nie produkt, lecz proces i sposób myślenia o bezpieczeństwie, który obejmuje ludzi, procedury i kulturę organizacyjną.
Reklama: Więcej o cyberbezpieczeństwie (i nie tylko) dowiesz się na https://swiattechnologii.pl/.
Aby model działał skutecznie, konieczne jest wprowadzenie zasad minimalnego dostępu, segmentacji sieci, wieloskładnikowego uwierzytelniania, analizy zachowań użytkowników i automatycznego wykrywania nieprawidłowości. Wymaga to zmian w politykach bezpieczeństwa, przeszkolenia pracowników i ciągłego monitorowania systemów.
Bez tego zero trust pozostaje tylko marketingowym sloganem, który nie przekłada się na realną poprawę bezpieczeństwa.
Konieczność wynikająca z realiów
W świecie mobilnej pracy nie można już zakładać, że pracownik, który ma dostęp do systemu, jest tym, za kogo się podaje. Nie można ufać urządzeniu tylko dlatego, że wcześniej zostało autoryzowane. Każde działanie musi być analizowane na nowo — bez wyjątku.
Dlatego zero trust przestaje być opcją, a staje się odpowiedzią na realne zagrożenia. To nie moda, ale naturalna ewolucja strategii bezpieczeństwa w erze, w której tożsamość, dostęp i dane są dynamiczne, rozproszone i trudne do jednoznacznego zdefiniowania.
